HOEILAART - Het voorbije weekend werd een klein gezellig feestje gebouwd bij Druiven Van Camp. Niet alleen omdat de druiventrossen er weerom fenomenaal uitzien maar ook omdat Serreconcerten vijf jaar bestaat.
Nog niet zo lang, maar lang genoeg om enige reputatie op te bouwen en uit te groeien tot een op zijn minst intrigerende kraal boordevol niet alledaagse muziekjes en klankpatroontjes. De concerten vroegen intimiteit, rust, concentratie en boorden een hoop gevoelens aan die tegelijkertijd koud en warm voelden. De ene keer werd je bevangen door een enerverend ritme, de andere keer door een bedwelmende geluidenmuur. Soms kreeg je enige duiding al drong het niet steeds tot je door dat daar mogelijks verhaal in school. Wij gingen op zaterdag kijken en luisterden achtereenvolgens naar violist Ananta Roosens en accordeonist Stan Maris.
Decorum
Roosens kenden we nog van het meesterlijke Eclypse, een theatergezelschap dat in onze regio fraaie en verrassende openluchtvoorstellingen gaf vanop erg originele locaties. Hier musiceerde zij ook weer op een wondere plek: een serre waar in alle stilte de knapperigste vruchten in een soort zevende hemel ontstonden. Als je in gedachten afdwaalde omdat het gebrachte soms wat hermetisch was, had je dus ook nog dat unieke decorum van duizenden druiven dat je deed watertanden tot het donker werd. Tegen dat de avond viel, pakte Stan Maris uit met zijn accordeon. Heel subtiel maar ook soms agressief alsof hij zijn instrument onder de knie wou krijgen. Sommige nummers wachtten zelfs nog op een titel maar Maris ging tekeer of ze al lang bestonden. Niet alles werkte aanstekelijk en zal wellicht niet steeds de weg naar een breder luisterpubliek vinden. Daar is een geoefend oor voor nodig. De avond werd met het uur kleurrijker door de ledverlichting binnen en buiten. Zelfs de niet uitgenodigde wespen werden er onstuimig van.
(Foto's Michel Van Mullem)