OVERIJSE/JEZUS-EIK - Op onze bijna wekelijkse zoektocht naar de betere cultuurevenementen in onze regio vinden we sinds jaren omstreeks deze tijd het toneelweekend van de Cult terug. Cult staat voor de jaarlijkse theatercreaties van de zesdejaars van Sint-Martinuscollege Overijse (SMO) en die hebben eigenlijk nog weinig uitstaans met het welbekende schooltoneelcliché waarbij het gordijn hapert, spelers hun tekst vergeten of het decor halverwege de voorstelling als een kaartenhuisje in elkaar zakt.
De Cult '23 had afgelopen weekend 'De Drie Musketiers' op de zwart-wit affiche al werd het een volkomen kleurrijke ervaring. Zowel de personages als het theaterbeeld bevatten zoveel koloriet dat het leek alsof er een heerlijk parfum over je heen werd gespoten. 'De Vier Musketiers' van Alexandre Dumas (vader, 1802-1870) speelt zich -zoals bekend- af ten tijde van Lodewijk XIII en zijn minister, kardinaal Richelieu. Op de achtergrond loopt de intrige van de geheime relatie tussen de koningin, Anna van Oostenrijk, en de Engelse hertog van Buckingham. Regisseur Greet Swinnen wist met de hulp van Kirsten Verhaegen en Yasmien Msaddaq er zowaar een klein pareltje van te maken.
Beeldentaal
Van bij het binnenkomen in de zaal werd je meteen geconfronteerd met de algehele uitstraling en open speelstijl van deze 'Drie Musketiers'. Alle personages plus figuranten zaten in een U-vorm op de scène in afwachting van het startschot van het spektakel. Zodra dat gegeven, ontspon zich een doordachte versie van de bekende roman in een heerlijke beeldentaal waarbij rake rekwisieten, weloverwogen decorelementen en fraai licht de smaakmakers waren. De productie scoorde ook opvallend door de kostuums van Eva Verhoeven. Die waren waarempel een schot in de roos en pasten letterlijk en figuurlijk als gegoten in dit boeiend kijkstuk. De mensen van het licht hadden van de meeste acts erg fraaie clair-obscur gemaakt. De beeldentaal had daardoor soms filmische allures alsof het hier om een erg duur Engels kostuumdrama ging. Verleidingsscènes, degengevechten, het paleis of de markt, stuk voor stuk oogde alles theater in zijn zegging, capriolen en burlesque. Een heerlijk theaterbad werd het dus mede door het feit dat er deze keer geen decor of locatie werd geprojecteerd want deze intussen overal ingezette techniek kan ons niet meer bekoren. De Cult gaf ons veel meer terug: simpele bankjes en echte theaterdrapering, sfeermakende mist en wonderlijke strepen muziek (Marc Hendrickx, Lars Van de Weghe en Lucio Yi).
Verbeelding
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de gehanteerde humor. Heel raak en subtiel, nooit platvloers of goedkoop. En niet alleen in taal. De scéne met een duif, de zogezegde oortjes, een 'boot' die voorbijgleed met opvallend en origineel zeildoek, het 'mobiele' groen dat voor veranderende landschap dienst deed, de pikante schilderijen in de mannenkamer en de adoratie van idolen in die van de vrouw aan de achterkant van diezelfde werken, de namen van de gasten op het bal en hun tot de verbeelding sprekende maskers. 'De Drie Musketiers' werd al bij al een geslaagde theateronderneming en bij wijlen een adembenemende ervaring voor wie een zitje in De Bosuil had gekozen boven het aftands 'amusement' dat dezer dagen door de televisie in onze strot wordt geduwd.
★★★★☆
FOTO'S © Michel Van Mullem
Kommentare