HOEILAART - Er zijn toch nog zekerheden in het leven. Dat 2023 ook weer boordevol fraaie jazz zal zitten. Gisteravond trakteerde 'Jazz met Pit' iedereen in Sohie met een drankje maar vooral met een knap optreden van Verbist/Baars/Lagatie. Meteen werd het nieuwe jaar boven de jazzdoopvont gehouden en met een dijk van een concert dan nog wel.
Verbist/Baars/Lagatie, het bekt moeilijk al werd hun optreden erg gesmaakt door de aanwezige schare liefhebbers van het genre. Dit trio bestaat uit Milan Verbist op piano, Tristan Baars op de contrabas en Arne Lagatie aan de drums. En meteen verraden we waar de naamgeving van de groep stamt. De drie vrij jonge muzikanten -allen twintigers- leerden elkaar kennen aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen in 2020, waar ze destijds alle drie studeerden. Organisator Jan Lenaerts wist ook nog te vertellen dat pianist Milan Verbist bovendien de zoon is van bassist Piet Verbist die eerder op de planken van Sohie stond. Een nieuwe generatie jazzmusici blijkt de fakkel over te nemen. Beter nieuws kan je je niet wensen. De toekomst van het genre is verzekerd. En wij werden overtuigd door de nobele woorden van Milan Verbist die de organisatie in Hoeilaart uitbundig bewierookte en vooral erkentelijk was voor de sublieme piano die hij ter beschikking kreeg. Die piano in Sohie is intussen al even vermaard dan het gemeenschapscentrum zelf. Wat er telkens qua maaltijd voor de artiesten uit de Sohiekeuken wordt getoverd blijkt ook al over enige reputatie te beschikken.
Akoestiek
En we vallen ook in herhaling met te melden dat de bijhorende theaterzaal over een gedegen akoestiek beschikt. En daar zijn we allen dol op. Het trio Verbist/Baars/Lagatie was in Hoeilaart niet aan zijn proefstuk toe. We lazen dat de heren reeds een aantal concerten, onder andere in Kunstencentrum Kaleidoscoop, Jazzcafé De Muze, Café Rood-Wit, TriArte, in Bar Mirwaar en tijdens Jazz in Thals hadden afgewerkt. En dat was er ook aan te horen. Het samenspel zat snor en de amikaliteit steengoed. Met 'Verbist twist' werd meteen stevig ingezet gevolgd door het innemende 'Prelude'. Op het repertoire verder ook 'Antwerpen Centraal' waarbij we ons enkele minuten in het monumentale gelijknamig stationsgebouw waanden. Het was zowaar het enige nummer met ietwat duiding van Verbist: 'Omdat ik gek op treinen ben en niet omdat ik Antwerpse roots heb'. Bergen sfeer wachtten ons toen nog. Met 'Blue Lake' van de hand van Tristan Baars en wat later 'Oliver' van Arne Legatie. Beiden zijn even goede nummerschrijvers als musici. Legatie rondde nog af met een kanjer van een drumsolo. Krachtig, overtuigend, subtiel, kortom alles in een indrukwekkende rush. Het smaakte. Daar was het glas gekregen gerstenat niet eens voor nodig. Alhoewel.
★★★★☆
Foto's © Michel Van Mullem
